ما یک نهاد حقوقی بزرگ در جامعه هستیم و اجرای مقررات و گسترش عدل را وظیفه ذاتی خود میدانیم با یک قرن سابقه و جایگاه رفیع قرآنی که قانون مداری و اخلاق و سلوک ما را به امانت داری شهره عام و خاص نموده است اما سالیانی است بعلت بی حمایتی و بی توجهی با هجمه های سنگین روبرو هستیم و ظلم پذیری در خانواده بزرگ دفاتر امری عادی شده و حقوقدانان و حقوق خوانان در احقاق حقوق خویش عاجز مانده اند، چرا؟
ما حقوق نخوانده ایم تا در برابر ظلمی که از هرطرف به ما میرود سکوت کنیم و خود را از حقوق مسلم خویش و شهد شیرینی عدالت محروم نماییم.
ما حقوق خوانده ایم تا با درک بهتر از قانون مشکلات مردم را حل کنیم و حقوقشان را تضمین کنیم و چراغی باشیم فرا راه شهروندان و تضمین کننده امنیت روحی و روانی آنان در مبادلات اقتصادی و معاملاتی وتضمین کننده بهداشت حقوقی جامعه ، پس چرا برای خود چنین زبون و ناکارآمد شده ایم؟ ما را چه شده؟
ما حقوق نخواندیم که نه شرط حقوقدانی را رعایت کنیم و نه شرط آزادگی را ، آیا نشستن و دست روی دست گذاشتن کافی نیست؟ انزوا و سکوت و بی تفاوتی تا کی؟
ما حقوق خوانده ایم و خوب میدانیم که سکوت ما عین خیانت به خود ماست و خودکرده را تدبیر نیست
به گمانم وقت ان است که سردفتران به نیت بیداری ، وضو تازه کنند و برای اثبات خود و احقاق حقوقشان اراده‌ای و حرکتی مناسب آغاز نمایند تا در تاریخ کتابت شرمنده نسل آتی نباشند
متاسفانه جامعه کاتبین خود را اسیر خودسانسوری نموده و اجازه داده است از درون و بیرون مورد هجمه قرار گیرد و چشمان خود را بر قانون گریزی ها از درون و تحکم ظالمانه و بی مهری ها از ناحیه زعما و متولیان، بسته است و در آنجا که منافع صنف حرکتی را ایجاب میکند خود را با ملاحظاتی روبرو میبیند و سکوت اختیار می کند و نتیجه این سکوت پس رفت جامعه دفاتر اسناد رسمی را موجب شده است
نمی دانم چرا باید در برابر کسانی که از دایره قانون خارج می شوند مماشات نماییم و نارسایی ها را فریاد نکنیم
اگر جامعه کاتبین با صدای رسا اعتراض خود را نسبت به اینهمه بی قانونی منعکس کرده بودند، در تاریخ حقوق ایران نامشان به نیکی ثبت و به قدر وسع خود جلوی اجرای مصوبات مغایر با قانون اساسی و قوانین مدنی وثبت وغیره را گرفته بودند
شایسته یک جامعه حقوقی نیست که بنشینند و ببینند که مصوباتی خلاف قانون قد علم کند و با تردستی و تزویر شرف و حیثیت از جامعه سردفتری بربایند و ردپایی از ذلت و تحمیق بر جای بگذارند، سالهاست که سردفتران در مسائل صنفی خود مشارکت نمی کنند و بیشتر شعار می دهند و منتظر اقدام دیگران میمانند و انجا که نیاز به عمل باشد کسی پای در میدان نمینهد
ما حقوق خوانده ایم اما نمی توانیم یا نمیخواهیم که از حقوق خود دفاع کنیم سالهاست که با مشکلات صنفی بسیاری دست به گریبان هستیم اما به دلیل آنکه مدیران ما بیشتر محافظه کارانه عمل کرده و دست به عصا حرکت کرده اند و متاسفانه جسارت طرح خواسته و مطالبات صنف را بخود نمیدهند و به دلایل مختلف مصلحت سنجی را بر اقدامی جدی ترجیح میدهند به همین دلیل است که ما در حل مشکلات صنفی عاجز مانده ایم ، ریشه مشکل را باید در خود جستجو کنیم نمایندگان ما هم این را می‌دانند و از این رو دلسوزانه حرکت جدی نمی کنند حال انکه مدیران کانون وظیفه دارند نمایندگی صنف را تمام و کمال و با رعایت مصلحت موکلین خود انجام دهند
با توجه به مراتب معروضه، صنف ما با مشکلات متعدد روبرو و در حالت اورژانسی و به سمت ضعف و اضمحلال پیش میرود
متاسفانه هیئت مدیره نیز نسبت به همکاران خود حمایت جانانه‌ای ندارد البته مقصر خود ما هستیم که هیچ گاه به خود زحمت بازخواست منتخبین و بوقچی هایشان وخواندن دوباره وعده های پوچ قبل از انتخابات را ندادیم و مطالبه گری را به همان زمان انتخابات محدود کردیم بی شک همگی ما شرمنده وجدان خود در مقابل آیندگان صنف خواهیم بود.
اعضا محترم هیات مدیره والله بالله تالله کرسی نمایندگی جامعه سردفتران اگر چه برای خدمت ارزشمند است و لیکن ارزش محافظه کاری و مُهر سکوت بر لب زدن از برای چند روزی نشستن به این صندلی بی وفا را ندارد….
